Vaarwel!

Lieve allemaal,

Het is vrijdagmorgen 17 september en dat betekent dat het morgen eindelijk zo ver is.. ik zal voor vier maanden naar Glasgow vertrekken. Om 9:55 uur vertrekt mijn vliegtuig vanaf Brussel naar Londen, waar ik vervolgens zal overstappen op het vliegtuig naar Glasgow. Mijn exchange periode duurt tot en met 22 januari, maar ik zal in de kerstvakantie naar huis komen om hier in Maastricht Kerstmis te vieren.

Eigenlijk besefte ik gisteren pas dat ik vanaf morgen vier maanden weg zal zijn. Dat besef was in de afgelopen weken niet of nauwelijks aanwezig. 18 September leek nog zo ver weg, maar achteraf was het dichterbij dan ik dacht… Toen ik afgelopen weekend mijn familie voor de laatste keer zag, voelde het nog niet als afscheid. Het voelde als iedere zaterdag of zondag. Soep eten bij opa en oma, de hele familie bij elkaar, heel veel vertellen en grapjes maken en vervolgens de zekerheid hebben dat je iedereen de week erna gewoon wéér zou zien. “Tot aan het kerstdiner” klonk voor mij even onwerkelijk als een klein kind die erachter komt dat Sinterklaas niet bestaat. Het drong gewoon echt niet tot me door, ik zat er zelfs een beetje ironisch in en vond afscheid nemen wel een erg groot woord voor een periode van vier maanden. Gisteren heeft het woord afscheid echter zijn betekenis waargemaakt. Het kwartje viel. En het viel hard…

Ik zal een hoop gaan missen hier in Maastricht. Het bekende en vertrouwde, het gemak om alles binnen handbereik te hebben, maar ook de mensen om mij heen. Mijn familie, oma en Jan, opa en oma, mijn buurtvriendinnetjes, mijn vrienden op de uni, met in het bijzonder Michael, Rob en Bas. Een hele lieve en bijzondere jongen, die zelf wel weet dat ik het nu over hem heb. Jij hebt 1,5 maand geleden mijn wereld totaal op z’n kop gezet, maar daar ben ik je nu heel dankbaar voor. Ik heb echt een fantastische tijd met je gehad en ik ga je heel erg missen! Mijn vriendinnetjes; meiden jullie zijn echt toppertjes! Gisteren was gezellig (like always!) en de foto´s met de lieve teksten achterop ontroeren mij nog steeds. En natuurlijk papa, mama en Tim niet te vergeten, die het vanaf nu met een persoon minder moeten doen thuis. Mijn dank voor alles wat jullie doen en hebben gedaan voor mij, is niet in woorden uit te drukken!

Maar om dat gemis en verdriet een beetje dragelijker te maken, heb ik maar besloten er zo mijn uitdagingen uit te halen. En ik moet zeggen dat dat helpt. Ik kijk er steeds meer naar uit om een nieuwe stad te ontdekken, om de uitdaging met mezelf aan te gaan, om nieuwe mensen te leren kennen, om mijn studie voort te zetten en om opnieuw waardering te krijgen voor alles wat en wie ik hier heb. Vooral dat laatste gevoel was gisteren sterker dan ooit tevoren. Als je afscheid neemt van mensen die jou zo ontzettend dierbaar zijn, voel je pas hoe gelukkig, rijk en blij je bent dat je ze hebt leren kennen en dat je zo´n sterke band hebt opgebouwd.

Mijn eerste berichtje is misschien wat minder enthousiast dan dat verwacht wordt van mensen die voor een paar maanden naar het buitenland gaan. Uitspraken als “Wat een geweldige ervaring zal dat gaan worden!”, “Dat wordt feestennnn!” en “Nu is het even moeilijk, maar straks wil je niet meer terug naar Maastricht!”, heb ik veel gehoord de afgelopen paar dagen. Ik weet dat iedereen gelijk heeft, want ik ga ook een geweldige tijd tegemoet, en ik krijg ook een ervaring die niemand mij meer afpakt. Maar dat kwartje hangt nog een beetje vast.. ik denk dat als ik morgen in het vliegtuig zit het wel los zal schieten!

Tot snel!

Heel veel liefs,

Pascalle.